ورزش قهرمانی بزرگ ترین پروژه ساختمانی جهان است. در هیچ جای دیگری به این اندازه در تمامی زمینه ها با دقت و وسواس کار نمی شود، تجزیه و تحلیل نمی گردد و آن قدر دقیق برنامه ریزی نمی شود. اما این کار هیچ وقت به پایان نمی سد. در اینجا هر پایانی یک آغاز جدید است. هر کس که ساکن بماند و به گذشته تکیه داشته باشد، در زیر چرخ ها له می شود. موفقیت تنها زمانی حاصل می شود که سیستم کار در ورزش قهرمانی هر روز با علوم جدید و دانستنی های نو غنی تر شود. منظور از سیستم کار در ورزش قهرمانی تمامی تدابیری است که حین تمرین و مسابقه به کار گرفته می شود.
توسعه و تکامل ورزش قهرمانی نیاز هر چه بیشتر به دانستنی های جدید، به خصوص در زمینه تمرینی را طلب می کند. پیشرفت و تکامل ورزش قهرمانی و بهبود رکورد ها هیچ گاه به پایان نمی رسد وبه این دلیل این اصل را بیان می داریم که: ما امروز تمرین می کنیم برای بازدهی های فردا، بنابراین ما باید هر روز این سوال را از خود بکنیم که: دانستنی های روز و آینده کدام اند؟ تکامل سریع ورزش قهرمانی در دوچرخه سواری که آن را در هر چه سریع تر شدن رکورد های به دست آمده مشاهده می کنیم (بخصوص رکورد های به دست آمده در تور های مشهور فرانسه، ایتالیا، اسپانیا و یا مسابقات مختلف پیست) دلایل مختلفی دارند. یک دلیل بسیار مهم در حال حاضر و به خصوص در آینده توسعه قدرت است.
بهبود بازدهی به معنای افزایش سرعت است و این تنها وقتی میسر می شود که دور پا افزایش پیدا کند. افزایش دور پا و به عبارت دیگر توانایی راندن با خودرو سنگین نیز تنها وقتی امکان پذیر است که ورزشکاران دارای قدرت مناسب باشند. تمرینات قدرتی تا دهه 80 میلادی دارای اهمیت زیادی نبود. اولین بار تمرینات قدرتی در ماده اسپرینت 1000 متر پیست مورد استفاده قرار گرفت، اما رفته رفته در سایر ماده های استقامتی پیست و جاده و حتی کوهستان نیز به کار گرفته شد.
در دوچرخه سواری جاده ورزشکاران اغلب با توجه به ساختار بدنی و در درجه اول با توجه به وزن بدن و قد و شرایطی که با توجه به آن ها به وجود می آیند به صورت زیر تقسیم بندی می شوند:
دوچرخه سوار سرعتی:
بزرگ و نسبتن سنگین (80 تا 90 کیلو گرم) و کاملن عضلانی. این دوچرخه سوار ها مشکل می تواند در سر بالایی پا بزنند و موفقیت آن ها تنها در مسیر کفی امکان پذیر است.
دوچرخه سوار کوهستان:
نسبتن کوتاه قد و سبک (55 تا 65 کیلو گرم) و کمتر عضلانی. این دوچرخه سواران متخصص سر بالایی و مسیر های کوهستان اند. تنها می توانند در سر بالایی ها موفق باشند. اگر بتوانند علاوه بر این در زمان مناسب نیز خوب برانند، می توان در تور های چند مرحله ای به عنوان راه بر تیم به خوبی عمل کنند.
دوچرخه سوار کفی:
بزرگ و نیمه سنگین (70 تا 80 کیلو گرم) از نظر عضلانی مناسب. این دوچرخه سواران می توانند در تور های چند مرحله ای نیمه مشکل رهبر باشند و در تور های مشکل تر بهتر است کمک کننده باشند. اما اگر تایم تریل را خوب برانند و دارای توانایی خوبی در سر بالایی باشند، می توان از او به عنوان رهبر نیز استفاده کرد.
دوچرخه سوار ترکیبی:
این افراد در ورزش دوچرخه سواری کاملن استثنا هستند و قادر اند سرعت، تایم تریل و سربالائی را به خوبی انجام دهند.
در گذشته بر روی فاکتور هایی که ورزشکاران در آن قوی تر بودند تمرین می شد و گفته می شد که ورزشکار باید کم و بیش با ضعف های خود کنار بیاید. امروزه بیشتر روی نقاط ضعف ورزشکار تمرکز می شود. نقاط ضعف به نقاط قوت تبدیل می شود. ورزشکار باید در تمامی زمینه های فیزیکی و روانی به حداکثر توانایی های ممکن دست پیدا کند.
نمونه: مارکوپا نتانی در گذشته تنها می توانست سربالایی ها را خوب پا بزند. او امروز می تواند سربالایی ها را عالی پا بزند و در تایم تریل به حد خیلی خوب برسد و با توجه به این تکامل در کیفیت کاری او زمینه مناسبی برای موفقیت در تور دو فرانسه و جیرود ایتالیا به دست اورده.
با توجه به دانستنی های جدیدی که در ساختار بازدهی و راندمان به دست آمده، نقاط ثقل جدیدی نیز در آموزش مربیان و ورزشکارن پدیدار گردیده است. از طریق نکات جدید تمرینی، تیپ های جدید ورزشکار با کیفیت های نو به وجود آمده اند. به این ترتیب حتی امکان پذیر شده که دوچرخه سواران نسبتن برزگ و سنگین نیز قادر باشند سربالایی ها را به خوبی پا بزنند. متد های جدید تمرینی توام با کاهش در صد چربی و به حد طبیعی رساندن آن در بدن دلیل عمده این موفقیت است.